Column: Jong en eenzaam

Weleens een kind horen zeggen dat het zich eenzaam voelt? Hoe breng je dat gevoel onder woorden als kind? Als wij ouderen hierover horen, kijken we er misschien niet meer vreemd van op. En hoewel je kinderen niet snel in een hoekje zal zien zitten kniezen, zijn er toch veel kinderen die zich eenzaam voelen.

Als SGP-fractie hebben we bij het vaststellen van het ‘Integraal Jeugdkader Ridderkerk 2016-2020’ hier speciaal aandacht voor gevraagd. Er is hierover toen niet verder gedebatteerd. Het gaf mij echter aanleiding om na te denken over wat oorzaken van eenzaamheid onder kinderen en jongeren zouden kunnen zijn.

Het ligt voor de hand en behoeft denk ik geen uitleg, dat een gevoel van eenzaamheid vaak opdoet wanneer jeugdigen slachtoffer zijn geworden van bijvoorbeeld geweld, seksueel misbruik, pesterijen en manipulatie. Ik hoop dat iedereen die daarmee te maken heeft, zijn of haar isolement weet te doorbreken en hulp zoekt. Toch is het waarschijnlijk, gelet op cijfers van de GGD gezondheidsmonitor uit 2012 (44% van de 17 t/m 24 jarigen ervaart matige tot zeer ernstige eenzaamheid), dat er ook andere oorzaken aan deze eenzaamheid ten grondslag liggen.

Eenzaamheid laat zich omschrijven als een gevoel van verlatenheid, van geïsoleerd zijn. Een kind kan veel contacten hebben, maar weinig tot geen relaties. Een relatie vraagt om de investering van een persoon in iemand anders. Vanzelfsprekend brengen we als ouders tijd door met ons kind. Het kind zal dit als investering ervaren wanneer we de tijd nemen om te praten of samen dingen te ondernemen. Als we ons echter gemakkelijk laten afleiden door bijvoorbeeld bezig te zijn met onze iPhone, geven we een tegengesteld signaal af.

In één van haar boeken haalt Els van Dijk uit onderzoek aan: “Jongeren die groot worden in een wereld van 24 uur per dag communicatie, die zich massaal begeven op sociale sites en die zich daar suf communiceren, voelen zich desondanks eenzaam.” Wat gaat er mis? Waar gaat het mis? Wij, als (groot)ouders zouden ons af kunnen vragen: ben ik wel echt beschikbaar? Zijn wij nog in staat om levenswijsheid over te dragen? Of zijn we te druk met onze eigen dingen en geven we (on)bedoeld het signaal af dat de jeugd het vooral maar zelf uit moet zoeken? En wat is bijvoorbeeld de invloed van een echtscheiding? Mijns inziens relevante vragen die helpen de oorzaken van eenzaamheid onder jeugdigen beter in beeld te krijgen.

Een paar weken geleden zei ik tegen mijn zoon dat hij me alles mag vragen en alles mag vertellen. Ik realiseerde me later dat dit inhoudt dat ik zorg dat ik beschikbaar ben. In dit verband moest ik denken aan hoe Jezus juist voor kinderen tijd vrijmaakte. Ik vind het waardevol om over zo’n actueel thema ook in de Bijbel een leerzame les te vinden. Op een bepaald moment zei Jezus verontwaardigd tegen Zijn volwassen leerlingen: “Laat de (kleine) kinderen tot Mij komen, en verhindert hen niet (…)”. Ze kregen een vaderlijke zegen. Hij heeft zo willen laten zien dat Hij beschikbaar is. Dan denk ik: jong en gelukkig!

Daan Kardol, SGP-fractielid

E: daan.kardol@sgp-ridderkerk.nl

(Gepubliceerd in weekkrant De Combinatie van Ridderkerk)